H Μέι Σινκλέρ (1863-1946) ήταν Βρετανή συγγραφέας, ποιήτρια και κριτικός που ενδιαφέρθηκε ενεργά για πολλά από τα επίκαιρα κοινωνικά και καλλιτεχνικά ζητήματα της εποχής της: το κίνημα για τα δικαιώματα των γυναικών, την επιστήμη της ψυχανάλυσης, και την ανάδυση του μοντερνισμού.
Σινκλέρ, Μέι. Ημερολόγιο Εντυπώσεων από το Βέλγιο. Νέα Υόρκη: The Macmillan Company, 1915.
Ημερολόγιο Εντυπώσεων από το Βέλγιο [απόσπασμα]
Μετάφραση από την αγγλική γλώσσα: Χρύσα Μαρίνου
Και αποβιβαστήκαμε στην Οστάνδη.
[…]Και βρήκαμε τις άμαξες μπάνιου να έχουν μεταφερθεί πολλά μίλια μακριά από την πόλη, σχεδόν αόρατα στίγματα πάνω στην ακτογραμμή που εξαφανιζόταν. Οι πρόσφυγες που συναντήσαμε να περπατούν στους δρόμους της Οστάνδης ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση και αντιμετώπιζαν την κατάσταση τους με γενναιότητα. Όμως η πόλη είχε βομβαρδιστεί την προηγούμενη νύχτα και το ξενοδοχείο μας το είχαν περιποιηθεί ιδιαιτέρως. Το επιλέξαμε (το «Terminus») επειδή βρισκόταν κοντά στην αποβάθρα και δεν χρειαζόταν να μπούμε στην πόλη για να ψάξουμε κατάλυμα. Ήταν υπό την ίδια σκέπη με τον σιδηροδρομικό σταθμό, όπου προτείναμε να αφήσουμε τα ασθενοφόρα και τις βαριές αποσκευές. Και δεν είχαμε την παραμικρή δυσκολία να βρούμε δωμάτιο και για τους δεκατρείς μας. Δεν υπήρχε ζήτηση για δωμάτια στο ξενοδοχείο αυτό. Σκέφτηκα, «Αν ποτέ βομβαρδιστεί η Οστάνδη, το πρώτο που θα πληγεί είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός. Και το ξενοδοχείο είναι ένα με τον σταθμό». Και όταν μου έδειξαν το υπνοδωμάτιο με τα γυάλινα παράθυρα σε όλο το μήκος του εσωτερικού τοίχου και την λεπτή γυάλινη πρόσοψη με θέα τις πλατφόρμες που βρίσκονταν κάτω από την τεράστια γυάλινη οροφή του σταθμού, είπα, «Αν ποτέ βομβαρδιστεί αυτό το ξενοδοχείο, όποιος κοιμάται στο κρεβάτι ανάμεσα σε αυτά τα γυάλινα παράθυρα, θα διασκεδάσει πολύ».
Original text:
And we have landed at Ostend.
[…]Αnd we found the bathing-machines planted out several miles from the town, almost invisible specks on a vanishing shore-line. The refugees we met walking about the streets of Ostend were in fairly good case and bore themselves bravely. But the town had been bombarded the night before and our hotel had been the object of very special attentions. We chose it (the “Terminus”) because it lay close to the landing-stage and saved us the trouble of going into the town to look for quarters. It was under the same roof as the railway station, where we proposed to leave our ambulance cars and heavy luggage. And we had no difficulty whatever in getting rooms for the whole thirteen of us. There was no sort of competition for rooms in that hotel. I said to myself, “If Ostend ever is bombarded, this railway station will be the first to suffer. And the hotel and the railway station are one.” And when I was shown into a bedroom with glass windows all along its inner wall and a fine glass front looking out on to the platforms under the immense glass roof of the station, I said, “If this hotel is ever bombarded, what fun it will be for the person who sleeps in this bed between these glass windows.” (4-5)
Sinclair, May. A Journal of Impressions in Belgium. New York: The Macmillan Company, 1915.
